Οκτ 09 2020
Το 4ο Γυμνάσιο-Λύκειο Λάρισας έχει το μοναδικό προνόμιο, σε σχέση με τα υπόλοιπα διδακτήρια της πόλης μας, να φιλοξενεί ένα άγνωστο σε πολλούς, εξαιρουμένων των μαθητών και των εκπαιδευτικών του σχολείου, άγαλμα. Ένας σιωπηλός παρατηρητής στέκει εδώ και επτά δεκαετίες στον προαύλιο χώρο του. Χώρο γεμάτο ζωή και παιδικές φωνές, από τη δεκαετία του ’60 όταν ανεγέρθη το διδακτήριο του τότε Γυμνασίου Θηλέων της πόλης.
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://4gym-laris.lar.sch.gr/?p=3864
Λέγεται ότι όταν ο Ιησούς ήταν παιδί, που ζούσε στη Ναζαρέτ, έπαιζε με άλλα παιδιά της ηλικίας του, φτιάχνοντας πήλινα πουλιά.
Τα έβαζε δίπλα στο ποτάμι με τα φτερά τους απλωμένα και απολάμβανε τα δημιουργήματά του.
Κάποια μέρα, πέρασε ένας Φαρισαίος και τον ρώτησε θυμωμένος:
– Τι κάνεις εκεί, κακό παιδί;
Και όταν ο Φαρισαίος θέλησε να συντρίψει τα πουλιά του πηλού, ο Ιησούς τα άγγιξε με τα μικροσκοπικά του χεράκια, γεμάτα συμπόνια και αγάπη.
Ζωντάνεψαν τα πουλιά και πέταξαν μακριά, χωρίς ο Φαρισαίος να μπορεί να τα καταστρέψει.
Έγιναν χελιδόνια και στην αρχή ήταν γκρίζα.
Πέταξαν στην ταράτσα ενός σπιτιού, όπου έφτιαξαν τη φωλιά τους, για να προστατευθούν.
Από τότε έχτιζαν φωλιές στα σπίτια των ανθρώπων.
Αργότερα, όταν ο Ιησούς μεταφέρθηκε στο Γολγοθά, για να τον σταυρώσουν, τα πιστά πουλιά Τον ακολούθησαν με κραυγές πόνου.
Δεν ήξεραν πώς να Τον βοηθήσουν και άρχισαν να βγάζουν τα αγκάθια από το στέμμα, που τρυπούσαν το θεϊκό μέτωπο.
Όταν ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό, τα χελιδόνια έκλαψαν και φόρεσαν ένα πένθιμο ρούχο: το χρώμα τους άλλαξε, από γκρι σε μαύρο.
|
|  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |