Την Παρασκευή 25-5-2018, στην αυλή του σχολείου μας, παρουσιάστηκε από τη θεατρική ομάδα το έργο «Το αγόρι με τη βαλίτσα» του Mike Kenny σε μετάφραση της Ξένιας Καλογεροπούλου. Το αγόρι με τη βαλίτσα κάνει ένα ταξίδι από την Ανατολή στην Ευρώπη. Με μόνη αποσκευή τις ιστορίες και την αφήγηση. Για να αντέξει κανείς τον ξεριζωμό πρέπει να διασώσει τη μνήμη.
Διασχίζει ερήμους, βουνά και θάλασσες, με μόνη συντροφιά ένα κορίτσι με τον ίδιο προορισμό, και τις ιστορίες που του έλεγε ο πατέρας του. Μετά από αρκετό καιρό και πολλές περιπέτειες, ο Ναζ φτάνει τέλος στο Λονδίνο και βρίσκει το μεγάλο του αδερφό.
Ο συγγραφέας καταφέρνει χωρίς μελοδραματισμό και διδακτισμό, με άξονα το χιούμορ, την ποιητικότητα και την αφήγηση σε παρόντα χρόνο, να θέσει ερωτήματα και προβληματισμούς πάνω στο διαχρονικό και συγχρόνως έντονα επίκαιρο προσφυγικό ζήτημα.
Η ιστορία
Η ζωή είναι γεμάτη από Ναζ. Ο μικρός αυτός ήρωας του Κένι είναι ένα παιδί θύμα των καταστάσεων, ένας μικρός Οδυσσέας που αναζητεί την Ιθάκη του κάπου στο Λονδίνο, εκεί όπου ζει ο μεγαλύτερος αδερφός του. Μόνιμος σύντροφος να τον ζεσταίνει στις δοκιμασίες του, οι περιπέτειες του Σεβάχ του Θαλασσινού (επτά συνολικά), περιπέτειες που του έλεγε ο πατέρας του όταν ήταν παιδί, τις οποίες ο συγγραφέας έξυπνα βάζει να τρέχουν παράλληλα με την κύρια ιστορία, ώστε να την εμπλουτίζουν και με μια συμβολική δυναμική.
Όταν τελικά ο Ναζ φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνει ότι ο αδερφός του δεν είναι και τόσο ευτυχισμένος, όπως τουλάχιστον δήλωνε στις κάρτες που του έστελνε. Εκεί συνειδητοποιεί, καθαρίζοντας τα τζάμια των αυτοκινήτων στα φανάρια, ότι ούτε στην, κατά φαντασία, Γη της Επαγγελίας η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.
Λίγα λόγια για τη μεταφράστρια και το έργο
Η Ξένια Καλογεροπούλου μετέφρασε το ομώνυμο θεατρικό έργο του Μάικ Κένι που ανέβηκε το 2006 στο θέατρο ΠΟΡΤΑ.
Η Καλογεροπούλου δε διασκεύασε απλά το πρωτότυπο! Αποτύπωσε το στίγμα της, ιδιαίτερα στους διάλογους όπου διακρίνεται, για όποιον έχει παρακολουθήσει τα δικά της θεατρικά κείμενα, ένα προσωπικός τρόπος έκφρασης στακάτος, καθαρός, σαφής.
Με τον ίδιο τρόπο περιγράφεται το στρατόπεδο των προσφύγων ?δική της προσθήκη στο έργο? που μας φέρνει στον νου τη λασπουριά και το χάος της ελληνικής Ειδομένης, της Μόριας και άλλων τέτοιων τόπων και η οποία τοποθετεί ένα μέρος της ιστορίας στο εδώ σ? εμάς, σε μια λίγο πολύ γνωστή μας πραγματικότητα. Ένα δεύτερο στοιχείο δίνει ψυχολογικό βάθος στην ιστορία. Πρόκειται για τη διάψευση του λαμπρού μέλλοντος στην άλλη πλευρά του κόσμου όπου ονειρευόταν από την αρχή του ταξιδιού του ο μικρός Ναζ παρασυρμένος από την κάρτα του μεγάλου αδελφού που ζούσε στο Λονδίνο. Το ψέμα συντηρούσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες για καλύτερη ζωή. […]
Διανομή ρόλων:
Αφηγήτριες: Σκούρα Χαρίνθεια, Ταμπούρη Έπη, Μαρίνογλου Ναταλία & Καναβού Ζωή.
Μητέρα: Μπαργιώτα Κατερίνα
Πατέρας, στρατιώτης, γέρος : Τσαντίλας Κων/νος
Ναζ: Παπακώστας Ευθύμιος, Κριθάρας Δημήτριος, Μέμα Ντένις
Άνθρωπος, Βοσκός, αδελφός: Νούσιας Θοδωρής
Κρίσια: Μίχου Κατερίνα, Κουρδή Ελευθερία, Μαρίνογλου Ναταλία
Έμπορος, στρατιώτης, άνθρωπος: Παπαδημητρίου Δημήτριος
Οδηγός: Παπαδημητρίου Δημήτριος
Γρια: Τριάντου Έλενα
Σημείωμα του συγγραφέα Mike Kenny για την παράσταση του ΚΘΒΕ
Τον καιρό που έγραψα Tο Αγόρι με τη βαλίτσα δεν φανταζόμουν ότι βρισκόμασταν στην αρχή αυτού που θα γινόταν η μεγάλη ιστορία της εποχής μας.
Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για καινούρια ιστορία, έτσι δεν είναι; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, άνθρωποι φεύγουν για να γλιτώσουν από τον πόλεμο ή την πανώλη ή τη φτώχεια. Οι γονείς μου και οι παππούδες μου αναγκάστηκαν να φύγουν. Οι προηγούμενες γενιές, δεν γνωρίζω. Στο γύρισμα του 21ου αιώνα, είχα την αίσθηση ότι άκουγα από όλες τις μεριές: «Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται χωρίς να έχουν τίποτα?».
Όχι, δεν έρχονται χωρίς να έχουν τίποτα. Ακόμη κι αν έρχονται με άδεια χέρια, έρχονται με τις ιστορίες τους, τα τραγούδια τους, τα φαγητά τους, τον πολιτισμό τους και μπορούν να κάνουν πιο πλούσιο τον τόπο όπου φτάνουν, εάν τους επιτραπεί. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση τους. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας σε αυτόν πλανήτη.
Στις μέρες μας, οι Έλληνες είναι η εμπροσθοφυλακή στην εισροή των προσφύγων και πολλοί από αυτούς έχουν επιδείξει γενναιοδωρία πνεύματος, που αποτελεί παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαι περήφανος που συμμετέχω με τον δικό μου τρόπο και θα ήμουν ακόμη πιο περήφανος εάν το έργο μου γινόταν μέρος της συζήτησης.
Το συντονισμό της θεατρικής ομάδας είχαν οι καθηγήτριες Βελούλα Βασιλική και Καραγιάννη Σοφία.
