Νοέ 22 2022
49 χρόνια μετά…
…η μνήμη δε βυθίζεται στο παρελθόν αλλά τριγυρίζει πεινασμένη γύρω από το παρόν και ξεδιπλώνει τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη όπου νέοι σπουδαστές και ο απλός λαός της Αθήνας φωνάζει και γράφει συνθήματα στους τοίχους όπως “Ψωμί”, “Παιδεία”, “Ελευθερία” και σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα που πρέπει να είναι σεβαστά και απαραβίαστα για όλους και για κάθε λαό της οικουμένης!
Στιγμιότυπα από τη σχολική γιορτή
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://4gym-laris.lar.sch.gr/?p=5098
Λέγεται ότι όταν ο Ιησούς ήταν παιδί, που ζούσε στη Ναζαρέτ, έπαιζε με άλλα παιδιά της ηλικίας του, φτιάχνοντας πήλινα πουλιά.
Τα έβαζε δίπλα στο ποτάμι με τα φτερά τους απλωμένα και απολάμβανε τα δημιουργήματά του.
Κάποια μέρα, πέρασε ένας Φαρισαίος και τον ρώτησε θυμωμένος:
– Τι κάνεις εκεί, κακό παιδί;
Και όταν ο Φαρισαίος θέλησε να συντρίψει τα πουλιά του πηλού, ο Ιησούς τα άγγιξε με τα μικροσκοπικά του χεράκια, γεμάτα συμπόνια και αγάπη.
Ζωντάνεψαν τα πουλιά και πέταξαν μακριά, χωρίς ο Φαρισαίος να μπορεί να τα καταστρέψει.
Έγιναν χελιδόνια και στην αρχή ήταν γκρίζα.
Πέταξαν στην ταράτσα ενός σπιτιού, όπου έφτιαξαν τη φωλιά τους, για να προστατευθούν.
Από τότε έχτιζαν φωλιές στα σπίτια των ανθρώπων.
Αργότερα, όταν ο Ιησούς μεταφέρθηκε στο Γολγοθά, για να τον σταυρώσουν, τα πιστά πουλιά Τον ακολούθησαν με κραυγές πόνου.
Δεν ήξεραν πώς να Τον βοηθήσουν και άρχισαν να βγάζουν τα αγκάθια από το στέμμα, που τρυπούσαν το θεϊκό μέτωπο.
Όταν ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό, τα χελιδόνια έκλαψαν και φόρεσαν ένα πένθιμο ρούχο: το χρώμα τους άλλαξε, από γκρι σε μαύρο.
|
|  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |